If it's November, it must be Nepal: October 2012

Monday 22 October 2012

Dali

Po pobycie w Shuhe wstaliśmy rano na pociąg do Dali, jakieś trzy godziny jazdy z Lijiang. Nasz hotel znajdował się na starym mieście, które jest prawie godzinę jazdy od właściwego Dali po dużej szerokiej szosie, prawie jak osobne miasto. Godzinę zabrał autobus w jedną stronę, bo był koszmarnie powolny, a z powrotem było to tylko jakieś pół godziny. Pokój mieliśmy olbrzymi, z osobnym salonem i sypialnią, wielką łazienką i elektronicznym stołem do gry w mahjonga. Żałowałam, że nie mieliśmy więcej niż dwie noce w tym luksusie. Ale dobrze w sumie się złożyło, bo nie przyjmowali zagranicznych kart i musieliśmy zapłacić gotówką, której nie mieliśmy już aż tak dużo.

Odświeżyliśmy się trochę i poszliśmy szukać lunchu. Na pierwszy rzut oka Dali było bardzo nastawionena zachodnich turystów - większość restauracji polecała swoje pizze, makarony, steki i kawę i długo zajęło na, znalezienie jakiejś chińszczyzny, a i nawet wtedy była to tylko strona czy dwie z menu pełnego zachodnich potraw. Później zdaliśmy sobie sprawę, że to tylko niektóre części miasta tak wyglądały i nie mieliśmy problemów ze znalezieniem pysznego lokalnego jedzenia.

Po lunchu wynajęliśmy rowery w mieście i pojechaliśmy nad jezioro, jedną z największych atrakcji okolicy. Wyjechaliśmy ze starego miasta, przecięliśmy szeroką szosę i znaleźliśmy się wśród najpiękniejszych pól, jakie w życiu widzieliśmy. Niesamowicie uporządkowane, wyglądały, jakby każde nasiono zostało wysiane pod linijkę. Widzieliśmy marchew, bok choi (chińska chrupiąca jakby sałata), kukurydzę, ryż. Jest już pora zbiorów, więc dużo ryżu suszyło się na szosach, bezpośrednio na asfalcie. Zadziwiło nas, że ten suszący się ryż był żółty, zupełnie jak kukurydza, która też się suszyła na drodze. Można je było odróżnić dopiero z bliska.

Dotarliśmy nad jezioro, przywiązaliśmy rowery do drzewa, pochodziliśmy wokół jeziora i posiedzieliśmy na kamieniach przy brzegu. Woda była bardzo czysta i ludzie łowili tam ryby. Sprzedawano też świeżutkie grilowane ryby, które pachniały przepysznie, mimo że byliśmy jeszcze najedzeni po lunchu.

Po powrocie do miasta i oddaniu rowerów pochodziliśmy trochę po starym mieście, znów oglądając sklepy z pamiątkami i turystów. W Dali było zdecydowanie więcej zachodnich turystów niż w innych miejscach, w których byliśmy.

Następnego dnia zjedliśmy bez pośpiechu śniadanie w niemieckiej kafejce, z przepysznym chlebem i importowanym serem. Na tym etapie nie czujemy się już winni jedząc zachodnie jedzenie od czasu do czasu, zwłaszcza na śniadanie i zwłaszcza, jeśli jest dobre (zachodnie posiłki w chińskich restauracjach z definicji nie są) :-) Potem przeszliśmy się zobaczyć Trzy Pagody, kolejną okoliczną atrakcję, jakieś 20 minut od miasta. Nie weszliśmy na teren świątyń, bo cena 121 yuanów wydawała nam się zbyt duża, zwłaszcza że widzieliśmy już wiele pagód i świątyń w tej podróży. Pochodziliśmy trochę wokół zagrodzonego terenu, porobiliśmy zdjęcia i poszliśmy z powrotem do miasta. Teraz już nie zależy nam aż tak bardzo na zwiedzaniu wszystkiego, bo już sporo podobnych miejsc widzieliśmy.

Następnego dnia tym samym pociągiem, którym przyjechaliśmy do Dali pojechaliśmy dalej do Kunming, gdzie zatrzymaliśmy się na jedną noc przed wylotem do Guilin. Tym razem podróż trwała osiem godzin i mieliśmy wykupione dwa łóżka w przedziale sypialnym, bo nie było normalnych soft seats - albo w ogóle, albo wtedy, kiedy kupowaliśmy bilety. Tak więc miesliśmy dość luksusową podróż, która upłynęła nam na grze w Scrabble na iPadach i czytaniu w pozycji półsiedzącej.

*****

After visiting Shuhe, we woke up early the next day and got on a train to Dali, about a three hour trip away. Our hotel was in the old town, which was almost an hour away from the train station and the main city along a big empty road, almost like a separate town. Admittedly, it was an hour because the bus we took was extremely slow, and on the way back it only took about half an hour. Our room turned out to be huge, with a separate living room and a bedroom, a huge bathroom, and an electronic mahjong table. It was so luxurious, and I wished we'd had more than two nights there. It's a good thing we didn't, though, sonce they didn't take foreign credit cards, so we had to pay cash for it.

After refreshing for a bit, we left in search of lunch. Our first impression of Dali was that it was very much angled towards Western tourists - most restaurants were advertising their pizzas, pastas, steaks, and coffee, and it took us a while to find something with Chinese food, and even then it was maybe a page or two out of a menu of Western choices. Later on we realised it was just some parts of town that were like this, and we had some great Chinese meals there, too.

After lunch we hired bikes from one of the many places that offered them, and rode down to a huge lake that is one of the main attractions of the area. We left the old town, crossed a big road, and then we were among the most beautiful fields we've ever seen. They were amazingly tidy, it seemed like every seed had been planted with a ruler. There were carrots, and bok choi, and corn, and rice. It's harvest season, so we saw a lot of rice being dried on the roads, just directly on the pavement. It's surprising that it's very yellow, the same colour as corn, which was also drying on the roads and you could only tell which was which when you got closer.

When we got to the lake, we left the bikes tied to a tree, walked around for a bit, and sat on some rocks by the lake. The water was very clean, and there were some people fishing in it, as well as people selling freshly grilled fish that smelled delicious, even though we were still full from lunch.

After we got back to town and returned the bikes, we walked around for a bit, looking at another old town, with more shops, and more tourists. There were definitely more Western tourists in Dali than in most other places we'd been to.

The next day we had a leisurely breakfast at a German cafe, with the most delicious fresh bread and imported cheese. At this stage we don't feel bad about having a Western meal from time to time, especially at breakfast, and especially if it's good (Western meals at Chinese restaurants are not) :-) Then we walked towards the Three Pagodas, another big attraction of the area, a 20 minute walk out of town. We didn't go in, because 121 yuan per person seemed like a lot, and we had seen plenty of pagodas and temples on this trip already. We walked around that area for a bit, took some photos, and went back to town. We felt like taking it easy at this stage, we'd seen so many of these towns by now after all.

The next day we took the same train we had come in on, because it continued on to Kunming, and we were flying from there to Guilin, after staying one night. This trip was eight hours long, and we had two bunks in a soft sleeper cabin, as there were no soft seats available - either at all, or not when we bought our tickets. So we had a pretty luxurious journey, leaning on pillows, playing Scrabble on our iPads, and reading.

First thought: "It's a tiny bed in such a huge room". Turned out it was just the extra bed in the living room, and the bedroom is in the next room :-)

Electronic mahjong table

Rice haystacks

Harvest time

Even fields

Drying rice

They were drying whitebait, too

Mainly tomatoes here, I think

It's like they used rulers to plant these

At the lake

Fresh fish and wok-fried potatoes, yum!

The Three Pagodas

Across the street from the Three Pagodas

Big golden rooster, not sure why

Three Pagodas and the lake

A street in Dali

It had small canals, too

Selling veg

Mini-waterfall

Another touristy street

Sunday 21 October 2012

Lijiang-Shuhe-Baisha

Lijiang, Shuhe i Baisha to trzy miasteczka, w tej kolejności od najbardziej turystycznego do najmniej i od południa na północ. Przylecieliśmy do Lijiang i autobusem miejskim dotarliśmy do Shuhe, gdzie zatrzymaliśmy się na jedną noc przed wyprawą do Tiger Leaping Gorge. Następnego dnia po powrocie pojechaliśmy autobusem do Lijiang, żeby zobaczyć to słynne stare miasto. Spędziliśmy tam bardzo przyjemne popołudnie, mimo że trochę padało. Lijiang to kolejne niesamowicie malowite miejsce, pełne wąskich uliczek z kocimi łbami i sklepów sprzedających głównie lokalne wyroby. Pod tym względem było ciekawsze niż Pingyao, gdzie wiele sklepów sprzedawało typowe chińskie pamiątki, a w Lijiang (jak i w Shuhe) były głównie chusty i srebrna biżuteria wyrabiane lokalnie. Kolory w sklepach były przepiękne, aż nie wiadomo było, gdzie patrzeć. Na kolację poszliśmy do tybetańskiej restauracji, w której jedzenie okazało się być dość nijakie, oprócz smażonych kulek z sera z mleka jaka, które były przepyszne.

Następnego dnia wypożyczyliśmy rowery z naszego hotelu i przejechaliśmy się przez spokojne wiejskie tereny do Baisha, co zajęło jakieś pół godziny. Zostawiliśmy rowery na początku wioski i dalej poszliśmy pieszo. Baisha była zdecydowanie mniejsza niż pozostałe dwa, bardziej wioska niż miasteczko. Jest znana z tradycyjnych haftów jedwabnych (już Marco Polo wspominał o nich w swoich dziennikach) i mieści kilka szkół wyszywania. Odwiedziliśmy dwie z nich, jedną należącą do tej samej rodziny od pokoleń i drugą rządową. Niektóre z haftów (można je niemal nazwać obrazami) były naprawdę niesamowite. Po każdej szkole oprowadzała nas jedna z uczennic mówiąca po angielsku, subtelnie, a potem mało subtelnie próbując namówić nas na zakupy, podając ceny łącznie z wysyłką, ubezpieczeniem i zniżkami. Nie poddaliśmy się jednak tej presji :-)

W drodze powrotnej zostawiliśmy rowery w Shuhe i pochodziliśmy tam parę godzin, bo mimo że już trzy noce tam spaliśmy, tak naprawdę prawie nic jeszcze nie zobaczyliśmy. Byłoto kolejne śliczne miasteczko pełne kanałów, mostów, sklepików i restauracji. Ostatnią godzinę spędziliśmy szukając rowerów, bo te wszystkie uliczki po jakimś czasie zaczęły wyglądać tak samo :-) w końcu je znaleźliśmy i pojechaliśmy z powrotem do hotelu, który znajdował się jakieś pięć minut jazdy od starego miasta.

Oprócz kolacji, którą zjedliśmy w Lijiang, pozostałe na pozostałe trzy poszliśmy do tej samej restauracji w Shuhe. Należała do młodej rodziny, która przywitała nas niezwykle ciepło i przyjaźnie, mimo że nie mówili ani słowa po angielsku. Jest to jednak jedno z najmilszych wspomnień jedzeniowych z całej naszej wyprawy. Za drugim razem jak nas zobaczyli, śmiali się i zaprosili, żebyśmy usiedli przy "naszym" stoliku, a za trzecim razem nie mogli uwierzyć, że to znowu my, zwłaszcza, że przyprowadziliśmy ze sobą parę Kanadyjczyków, którzy mieszkali w naszym hotelu i którym poleciliśmy to miejsce. Jedzenie było przepyszne, mimo że długo się na nie czekało. Robili wszystko od podstaw, jeśli zamówiliśmy surówkę, to wtedy obierali na nią warzywa. Jedliśmy tamciekawą surówkę z lotusa i przepyszną surówkę z pędów bambusa. Kanadyjczycy zamówili rybę, więc właściciel wyszedł na zewnątrz, a ja zażartowałam, że idzie ją złowić. Okazało się, że to nie był żart, bo sięgnął po nią ręką do wielkiego akwarium stojącego przed restauracją! :-)

*****

Lijiang, Shuhe, and Baisha are three towns, aranged in this order from the most touristy to the least, and from south to north. We had flown into Lijiang and taken a city bus to Shuhe, where we stayed for a night before the Tiger Leaping Gorge trek. The day after we got back, we took a bus to Lijiang to check out the famous old town. It made for a really pleasant afternoon, even though it rained for a bit. Lijiang is another extremely picturesque place, full of narrow cobblestoned streets and shops selling mainly local arts and crafts. In that respect, it was much nicer than Pingyao, where a lot of the shops sold quite generic Chinese souvenirs, whereas Lijiang (as well as Shuhe) focussed more on locally made scarves and silver jewelry. The colours in the shops were fantastic, very pleasant to look at. We had dinner at a Tibetan place, which turned out to have pretty bland food, apart from the deep fried yak cheese balls, which were fantastic.

The next day we hired bikes from out hotel and rode them through a very quiet countryside to Baisha, which was a half hour ride away. We left the bikes at the beginning of the village and continued on foot. This place was certainly much smaller than the other two, a village rather than a town. It's famous for traditional silk embroidery (even Marco Polo mentioned it in his diaries), and is home to a few embroidery schools. We visited one that's family-owned, and one that's government supported. Some of the pieces (I want to call them paintings) were truly magnificent. At each school, they had one of the English-speaking students walk us through an exhibition of the school's works, subtly, and then not so subtly, encouraging us to buy some, giving us prices including shipping and insurance, discounts, etc. We didn't give in to the pressure, though :-)

On the way back we left our bikes in Shuhe and walked around there for a couple of hours, because even though we had already stayed there for three nights, we hadn't seen it properly. It was another cute old town, with more canals, bridges, shops and restaurants. We then spent another hour looking for the place where we left the bikes, since all those streets were beginning to look the same :-) We found them in the end, and rode back to our place, which was a five minute ride from the old town.

Apart from the one dinner we had in Lijiang, the other three we had at the same place in Shuhe. It was a family-run restaurant with extremely warm and welcoming hosts who didn't speak a word of English. It was one of our most pleasant eating experiences of the whole trip, though. The second time we went there, they laughed and invited us to sit at "our" table, and the third time they were again delighted to see us, especially that we brought a couple of Canadians who were staying at our place, and who welcomed our dinner recommendation. The food there was truly delicious, even if it took a long time to come. They made everything from scratch; when we ordered a salad, they would peel the vegetables for it then. We had an interesting lotus salad, and the best bamboo shoot salad ever. The Canadians ordered a fish, so the owner went outside, and I joked that he was going fishing. Turned out it wasn't a joke, and he fished the fish out of the big tank in front of the restaurant! :-)